صفحات

۱۳۹۰ بهمن ۱۴, جمعه

نامه سر گشاده نوید کامران، زندانی سیاسی سابق در رابطه با بیانیه راه سبز امید


نامه سر گشاده نوید کامران، زندانی سیاسی سابق در رابطه با بیانیه راه سبز امید
در آستانه ۲۵ بهمن و انتشار بیانیه ای از جانب گروه موسوم به راه سبز امید، برخی از زندانیان سیاسی در داخل، و خارج از زندان که دوران محکومیتشان به پایان رسیده و هم اکنون آزاد هستند؛در مورد بیانیه گروه راه سبز امید که در بیانیه های خود برای جنبش آزادی خواهانه مردم خطّ و مشِ سیاسی تعیین میکنند، واکنش نشان داده و در صفحه های مجازی مقاله، یا نامه های سرگشاده ای را منتشر کرده اند.
یکی از نگارندگان، نوید کامران، زندانی سیاسی است که در عاشورای سبز دستگیر و در ۵ شهریورماه ۹۰ از زندان اوین آزاد شده و هم اکنون در ایران بسر می برد،که پس از انتشار بیانیه گروه خارج نشینِ راه سبز امید، نامه ای سر گشاده را در صفحه فیس بوک خود منتشر کرده و سایت امید فردا تصمیم گرفته است تا این مطلب را در سایت خود منتشر کند.
مشروح مقاله نوید کامران به شرح زیر است:
نوید کامران زندانی سیاسی عاشورا
نوید کامران زندانی سیاسی عاشورا
تا به کِی سکوت؟ تا چه اندازه راهپیمای بی هدف و بی برنامه؟
مشخصه های راه شورای هماهنگی راه سبز امید و اهدافش چیست؟
چه کسانی آن را اداره میکنند که خبرهایشان در حد وسیع در خبرگزاری های مختلف منتشر می گردند؟ در حالی که مردمِ ایران هیچ شناختی از آنان ندارند!
چطور برای مردمِ مبارز ایران تصمیم گیری می کنند و این تصمیم گیری بازتاب شدیدی گرفته به طوری که انگار برای اولین بار است که درخواست راهپیمایی در روز ۲۵ بهمن، مطرح شده است!
آیا این کار به معنای سلطه گری بر رسانه و گزینشی عمل کردن رسانه ها نیست؟ چراکه اخبار سیاسی دیگر گروه ها در این باره که خیلی پیش از این ها فراخوان داده بودند؛ هرگز پوشش داده نشد!
متاسفانه این گروه های خارج نشین که برای مردمِ مبارز ایران و تنها با هدف به دست آوردن صندلی قدرت؛ به نسخه پیچی مشغولند، رسانه های قوی را در اختیار گرفته و خود را صدا و نماینده مردم می دانند!
چرا نمی خواهیم از گذشته درس عبرت بگیریم؟ تا به کِی سکوت و راهپیمایی بدون هدف و برنامه؟
آیا هدفِ راه سبز امید تنها به دام مرگ کشاندن افراد بی گناه و افزایش بازداشتِ مردمِ مبارز نیست؟!
کدام جنبش، حرکت و انقلابی بدون سازماندهی و هدف به پیروزی رسیده که اینگونه بیانه صادر می کنند؟! مگر دعوتِ انجام شده دعوت به مجلس ختم و یا عروسی است که برای آن ساعت اعلام می کنند؟! مگر مردم می خواهند به پارک بروند و قصدِ تماشای چیزی را دارند؟!
از چه می ترسند این خارج نشینان؟ ما که زندان رفته ایم و در ایران هستیم، به اندازه آنان ترسی در دل راه نداده ایم!
هدف از این راهپیمایی یا نظاهرات چیست؟
شکستنِ حصر خانگی موسوی و کروبی یا انتخابات آزاد یا فراتر، براندازی رژیم؟!
مگر میشود بدون هدف به خیابان آمد و مبارزه کرد؟!
مبارزه در راه چه هدفی؟!
آیا هدف از این دعوتِ بی هدف، تنها آن نیست که قصد دارند مردمِ بیشتری را به کشتن دهند تا به خواسته های خود دست یابند؟!
حداقل یک مقدار از اعراب و انقلاب های گذشته دیگر کشورها درس بگیرم!
کدام انقلابی بدون سازماندهی و تشکلات به پیروزی رسیده که ما می خواهیم با یک پیاده روی آن هم همراه با سکوت موفق شویم؟!
چرا مردمِ مبارز و حتی من و مایی که طعمِ تلخ زندان را چشیده ایم، به اندازه ای خود را دست کم گرفته ایم که قدرت تصمیم گیری برای خود و سرزمینمان را نداشته باشیم، تا جایی که دیگرانی جسارت یابند از گوشه و کناری برای ما تکلیف، تعیین کنند!؟!
قبل از هرچیز باید به فکر ایجاد تشکلات و گروه هایی برای سازماندهی هرگونه اعتراضی باشیم تا با برنامه و اهداف مشخص وارد صحنه شویم، خواسته های خود را بهتر بشناسیم و بدانیم که با چه هدفی قدم در راه مبارزه گذاشته ایم تا با کمترین تلفات، شاهد بهترین نتیجه باشیم.
ما نیز موافق هر نوع راهمپیمایی اعتراضی مردم ولو راهپیمای سکوت هستیم و از هر حرکت اعتراضی استقبال میکنیم، اما اگر سکوتی هم باشد، نباید اگر خونی در آن بر زمین جاری می گردد، به ناحق بوده و مثمر ثمر نباشد.
باید از گذشته جنبش سبز که برای آن هزینه های بسیاری داده شده و زندان ها مملوّو زندانی شدند عبرت گرفته و به جای پس روی، سعیِ در تلاش برای استفاده از روش های جدید و اعتراضی کرد.
آیا زمان تغییر در نوع اعتراضات نیست ؟
چرا نباید از نافرمانی های مدنی که در بسیاری از کشورهای دیگر پیش از این استفاده شده و نتیجه داده است، استفاده کرد؟
آیا حال وقت دست زدن به اعتصابات سراسری نیست؟ یا باید باز هم صبر کرد تا مردم از قحطی و گرسنگی بر اثر این تورم و فشار ها بمیرند؟!
چرا باید عده ای بی گناه کشته و زخمی شوند و روانه زندان ها گردند، تنها به خاطر محافظه کارانه عمل کردن گروهی که همچنان امید دارند دوباره به قدرت بازگردند؟!
مردم بیگناهِ ایران تنها بازیچه دست این گروه ها شده اند.
ما نیز خواستار حرکتی به دور از خشونت هستیم و قصد انتقام گیری و تکرار اشتباهات گذشتگانمان را نداریم و می خواهیم این جنبش با کمترین تلفات به نتیجه برسد و نمی خواهیم سرنوشت کشورمان به جنگ و خون ریزی چه داخلی و خارجی کشیده شود.
ما هم در راهپیمایی ۲۵ بهمن شرکت خواهیم کرد.
اما خواسته هایمان را روشن خواهیم گفت.
و قصد ما از شرکت در این راهپیمایی تنها برگزاری یک سالگرد نیست…
به امید آزادی ایران و آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
نگارنده : نوید کامران

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

دیدگاه شما :